Ravensbrück

Aline Vervoort, de grootmoeder van Stefanie Claes, wordt tijdens de Tweede Wereldoorlog samen met haar ouders opgepakt in haar huis in Winksele. Een jaar lang verblijft ze in het Duitse vrouwenconcentratiekamp Ravensbrück. Ze overleeft die donkere maanden vol koude, honger en mishandeling, maar haar leven is voor altijd getekend door de gruwelijke oorlogsgebeurtenissen. Niets is ooit nog hetzelfde.

Als kind droomt Stefanie soms dat soldaten haar straat binnenvallen en dat ze moet vluchten. Maar het is pas op haar 16de dat ze echt beseft welk drama er zich in haar familie heeft afgespeeld en dat ze daarover gesprekken is beginnen voeren met haar grootmoeder en moeder. Gaandeweg wordt het duidelijk dat het oorlogsverleden van haar familie overal tussen, in, op en onder zit.

Met Mia Kermis ontwikkelde Stefanie haar bijzondere theatertaal: klein, ambachtelijk, persoonlijk en beeldend. Deze manier van vertellen zet zich verder om het verhaal van Aline Vervoort, en de echo doorheen de generaties, te theatraliseren. Als inspiratiebron voor ravensbrück baseert Stefanie zich - naast documentaires, historische naslagwerken en interviews met trauma-experten - op gesprekken met haar (groot)moeder en flarden uit persoonlijke brieven.

Ravensbrück is een woordloze en beeldende voorstelling voor volwassenen en (hun) kinderen vanaf 10 jaar, voor een beperkt publiek. Meer dan over de letterlijke betekenis van een oorlogstrauma, gaat ravensbrück over hoe bepaalde gebeurtenissen een levenslang effect hebben in en op je leven. Drie generaties vrouwen staan centraal, want iedereen is een kind van iemand.  

Ook in het woordloze Ravensbrück drukt ze zich uit door te tekenen, te schilderen, en - net zo belangrijk - te knippen, te snijden, weg te gommen, uit te wissen, op te lichten. Ze handelt zorgzaam en discreet, met een precisie die zowel grote betrokkenheid als meesterschap verraadt. (Evelyne Coussens in De Morgen)

Ravensbrück is een persoonlijke, toegewijde en fijnzinnige voorstelling die wat ons betreft verplichte kost mag worden voor elke jongere die Kazerne Dossin bezoekt. Weer valt op hoe delicaat Claes’ werk is: elk zuchtje of geschuifel verstoort de concentratie van het kleine gebaar. (Charlotte De Somviele in De Standaard)

Concept, ontwerp & spel: Stefanie Claes 
Dramaturgie & feedback: Sofie Van der Linden, Barbara Claes en Simon Allemeersch
Coproductie: De Studio en VIERNULVIER 

In samenwerking met De Grote Post, Museum Dr. Guislain en Schouwburg c o r s o 
Met de steun van de Vlaamse Gemeenschap, de stad Gent en deAuteurs 
Met dank aan Algemeen Rijksarchief Dienst Archief Oorlogsslachtoffers

in het kader van het PodVisfestival